Οφείλουμε όλοι να πούμε «ποτέ ξανά η Ευρώπη δεν θα εξαρτά την υγεία των πολιτών της από τρίτες χώρες» δίνοντας κίνητρα στη φαρμακοβιομηχανία μας να παράγει στην ΕΕ και όχι σε τρίτες χώρες όπως για παράδειγμα η Τουρκία , χρηματοδοτώντας αφειδώς την έρευνα μέσω κοινοτικών κονδυλίων αλλά και εμπλέκοντας τον ιδιωτικό τομέα.
Άρθρο μου στην εφημερίδα Kontra News
Η επέλαση του κορωνοιού μας δίνει την ευκαιρία να αντλήσουμε άμεσα μαθήματα στην πράξη για την πορεία της Ευρωπαικής Ένωσης την επόμενη δεκαετία και συγχρόνως να εργαστούμε για αλλαγές σε κρίσιμες παραμέτρους στη διαχείριση κρίσεων στον παγκόσμιο χάρτη , όπου η ΕΕ αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς παίκτες.
Το πρώτο ,αν και για την πλειονότητα αυτονόητο, είναι ο αναγκαίος συνασπισμός των δυνάμεων. Φανταστείτε την πατρίδα μας εκτός ΕΕ και το πολιτικό μας προσωπικό να περιφέρεται για βοήθεια ανά τον κόσμο, σε συνθήκες κατά τις οποίες κάθε ηγεσία σε κάθε χώρα , μικρή ή μεγάλη, έχει ως πρώτη προτεραιότητα να προστατεύσει τους πολίτες της. Ο εφιάλτης στη νιοστή , μια και συνηθίσαμε τις τελευταίες μέρες να μιλάμε για εκθετικές αυξήσεις κρουσμάτων…
Το δεδομένο της ευρωπαικής συνεργασίας και αλληλεγγύης αυτές τις μέρες αποκτά περιεχόμενο και συγχρόνως γίνεται τόσο ορατό στους πολίτες μαζί με τις ελλείψεις και τα θέματα προτεραιοτήτων που αντιμετωπίζει:
Ζήτημα 1ον: Είναι η ΕΕ ένας ισχυρός συνασπισμός έτοιμος να προσφέρει στους πολίτες της όλα τα απαραίτητα φάρμακα που χρειάζονται σε περίπτωση πανδημίας; Δεν χρειάστηκε επισταμένη έρευνα για να καταλήξουμε επίσημα πως η ευρωπαική φαρμακοβιομηχανία , αν και πανίσχυρη σε τεχνογνωσία , παράγει τα φάρμακά της εκτός ΕΕ προκειμένου να αυξήσει το περιθώριο του κέρδους της. Η εξάρτηση της ΕΕ από τρίτες χώρες λόγω αυτής της διάστασης ήρθε άμεσα στην επιφάνεια και πρέπει να περιοριστεί το ίδιο άμεσα, μόλις περάσει το κύμα της πανδημίας. Τα εμπόδια της ανταγωνιστικότητας που αντιμετωπίζει η ευρωπαική φαρμοβιομηχανία είναι απαραίτητο να αρθούν με συνοπτικές διαδικασίες ακόμη και αν χρειαστεί να δούμε το θέμα των κρατικών ενισχύσεων και των ειδικών κινήτρων με νέα οπτική. Σε αυτή την περίπτωση οφείλουμε όλοι να πούμε «ποτέ ξανά η Ευρώπη δεν θα εξαρτά την υγεία των πολιτών της από τρίτες χώρες».
Ζήτημα 2ον: Πόσο γρήγορα μπορεί να φθάσει το επιστημονικό μας δυναμικό στο εμβόλιο που θα αντιμετωπίσει τον ιό και σε κάθε απαραίτητο εμβόλιο ή σκεύασμα που θα περιορίσει και τελικά θα ελέγξει στο μέλλον ανάλογες κρίσεις;Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα εξαρτάται πρωτίστως από τη χρηματοδότηση που δίνει η ΕΕ στην έρευνα και την καινοτομία. Με ευαισθησία και γρήγορα ανακλαστικά, η Επίτροπος Μαρίγια Γκάμπριελ έσπευσε να αυξήσει τη χρηματοδότηση στην έρευνα για το εμβόλιο του κορωνοιου κατά 150 εκ ευρώ . Όμως φαίνεται πως το ποσό δεν είναι αρκετό και η εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα σε αυτό το μεγάλο στοίχημα θα κρίνει την έκβαση του εγχειρήματος. Η ΕΕ χρειάζεται στιβαρή και στοχευμένη πολιτική για την έρευνα που θα υποστηρίζεται από γενναία χρηματοδότηση. Οι ηγέτες των «τσιγκούνηδων» που ζητούν ο προϋπολογισμός της ΕΕ την περίοδο 2021-2027 να χρηματοδοτείται με μόλις 1% του ΑΕΠ , είναι η ώρα να διδαχθούν από τις δραματικές επιπτώσεις της καθυστέρησης στην εύρεση και τελικά στην εμπορική χρήση του εμβολίου του κορωνοιου και να σπεύσουν να κλείσουν τη συμφωνία για τον προϋπολογισμό λαμβάνοντας υπόψη στο συμβιβασμό την ,σχεδόν ομόφωνη ,απαίτηση του Ευρωκοινοβουλίου για 1,3%.
Η πανδημία γυρίζει βίαια τη σελίδα της νέας εποχής.Η ΕΕ , ως μοναδική στα χρονικά υπερδομή οικονομικής και πολιτικής συνεργασίας, καλείται να διαδραματίσει τον ιστορικό της ρόλο και να αναλάβει τις ευθύνες της για το μέλλον.Ο ιός δεν γνωρίζει σύνορα και ακόμη και αν τα σύνορα της ΕΕ έκλεισαν για τους πολίτες τρίτων χωρών, η πανδημία δεν εξαιρεί κανέναν. Τα μαθήματα που δίνει όμως μπορούν με ισχυρή πολιτική βούληση να αποτελέσουν οδηγό για την επόμενη κρίση.Γιατί κανένας ιός δεν πρέπει να μας βρει τους Ευρωπαίους να περιμένουμε φάρμακα και σκευάσματα από τρίτες χώρες και να τρέχουμε να υποστηρίξουμε στο παρά πέντε τους ερευνητές μας για το εμβόλιο της σωτηρίας.